Rozdział 12

Trafiliśmy do czyjegoś mieszkania. Na kanapie leżał starszy mężczyzna. Jego klatka piersiowa nie unosiła się. Obok klęczała kobieta. Zza drzwi wystawały głowy trójki małych brzdąców.

-Kto to?- zapytałam. Nikt się nie poruszył.

- Pan Stanisław.  Były pracownik huty, ojciec, dziadek. Zmarł na zawał serca. Karetka nie zdążyła.

-Wiesz wszystko o umarłych?

-Wszystko.- odparł Deth

-Chociaż czasami wolał bym nie.- dodał cicho, nie chciał żebym usłyszała więc nie zwróciłam uwagi.

Pokazał w górę. Pod sufitem krążyła maleńka złocista postać usiłowała przelecieć przez ścianę, widok był zabawny. Kiedy zobaczyła Śmierć, zleciała i spoczęła na ramieniu chłopaka. Był to mężczyzna ubrany w tunikę, świecił i w ogóle nie przypominał człowieka na kanapie.

- Dusze wyglądają tak jak wtedy gdy były najsilniejsze-wyjaśnił czarnowłosy- Chodźmy po następne

Wziął mnie za rękę i juz nas nie było.

Zabraliśmy duszę Basi zmarłej na białaczkę, Michała, który utopił się w jeziorze i bezimiennej dziewczynki zabitej przez aborcję. Gdyby nie szybka reakcja Detha, zabiła bym okrutnych rodziców. Byłam na nich wściekła. Jak tak można?

-Teraz je odstawimy.

-Gdzie?

- Zobaczysz.- odpowiedział z zadziornym uśmiechem. Najwyraźniej moja mała wpadka poszła w zapomnienie, pomyślałam triumfalnie.

I znów zniknęliśmy w czarnej mgle. Ciekawe czy ona jest potrzebna, czy tylko szpanuje... Ale i tak zaczynało mi się coraz bardziej podobać trzymanie go za rękę. Najpierw oślepiło mnie światło, a potem, zobaczyłam... gabinet?

- Spóźniłeś się.

Usłyszeliśmy głos za nami. Gdy się odwróciłam zobaczyłam anioła, w stu procentach prawdziwego. Duże skrzydła nie miały określonego koloru jak moje po prostu lśniły. Był to mężczyzna o błękitnych oczach i prawie białych włosach. Ubrany był w białe szaty sięgające ziemi.  Na smukłej twarzy na chwilę zawitało zdziwieni żeby po chwili zastąpił je miły uśmiech.

- Oprowadzam koleżankę.- odparł Deth, podczas gdy ja rozglądałam się po gabinecie.

Ściany miały różowy odcień, pod nią stało biurko, obok szafki, a na przeciw mebla troje drzwi z napisami "Niebo" "Czyściec" "Piekło". A więc to tak się odbywa!

- A nam roboty przybywa- westchnął anioł melancholijnym głosem - Przerwy, opóźnienia, braki...

-Daj spokój, spóźniłem się dopiero trzeci raz...

-Siódmy w gwoli ścisłości. A kolejni ludzie umierają.

Spojrzałam na rękę anioła. Dusze powoli schodziły z Detha i lądowały na niebieskookim.

-Dobra, już dobra. Lecę.

Chłopak złapał mnie za rękę i wyparowaliśmy.

Gomene że taki krótki ale chciałam to wstawić wraz z pojawieniem się nowego wyglądu bloga.

W komentarzach napiszcie czy jest okej czy trzeba zmienić na coś innego czy coś ;)

Dziękuje Artemi za podanie stronki :D Jesteś wieelka ;)
 Również jestem bardzo wdzięczna DarkVictori :) Bez Ciebie by tego nie było <3 Jesteś kochana :)

Pozdrawiam Clary :*