Rozdział 11

Rozdział dedykuje Artemi Colfer ;) Dziękuje że czytasz :D

- Jak z Alessiom i innymi?- spytałam zatroskana

- Policja ją przesłuchiwała, powiedziała że w sobotę rano wyszłaś z domu i więcej cię nie widziała.

- To dobrze. Nie będą ich o nic podejrzewać- westchnęłam z ulgą.

Usiadłam po turecku na łóżku, Deth zjechał niżej na obrotowym krześle. Dla niektórych widok Śmierci rozwalonej na krześle w pokoju zwykłej nastolatki mógłby być zjawiskowy przez samo bycie Kosiarzem. Dla mnie było to oszałamiające nie przez pełnioną funkcję, tylko przez ogniki w onyksowych oczach, jego charakter i trzepotanie motylków w brzuchu. Uświadamiając sobie że patrze prosto w jego oczy zarumieniłam się delikatnie odwróciłam wzrok. Otrzepując się z tych myśli wróciłam do wcześniejszego toku rozumowania, smutek wymalował się na mojej twarzy.

- Deth?- szepnęłam- Kim... Czym ja teraz jestem?

- Jesteś Kate.

- Nie. - zaprzeczyłam trzepiąc głową, delikatnie aby nie potargać sukienki rozłożyłam skrzydła które przeniknęły przez ubranie

- Czym jestem?-spytałam ponownie

- Nie czym.- powiedział ostro- Jesteś Kate. Jesteś Nieumarłą.

-Czyli?

- Każdy człowiek umiera tylko raz. Ty już umarłaś, więcej nie umrzesz.- powiedział poważnie

- Nigdy?-zapytałam głucho, spojrzałam prosto na niego był zdziwiony moim tonem- Czyli zestarzeje się i do końca życia... w sumie to nieżycia zostanę zasuszoną śliwką?

Deth zachichotał Śmierć zachichotała, otworzyłam szeroko oczy, zdziwienie to mało powiedziane zbierałam szczękę z podłogi, lecz szybko szok zastąpiła złość.

- To nie śmieszne nie chcę być śliwką.

- N-nie będziesz za-zasuszoną śliwką.- ciężko było go zrozumieć przez wybuchy smiechu

- Ogarnij się panie Mroczny Kosiarzu...

- Kiedy zdecydujesz, że jesteś wystarczająco... stara, po prostu przestaniesz rosnąć.

- Brzmi prawie fajnie. Ale... Po co mam władzę nad życiem i śmiercią, jeśli nie pozwoliłeś mi korzystać z tej mocy?

- Po nic. Nie możesz i koniec kropka.

-Kate?!- zawołała mama z dołu- Obiad!

- Już idę!

Wstałam, z ręką na klamce przypomniałam sobie coś

- D....- zaczęłam ale on zniknął

Wyszłam z pokoju. Jeszcze raz przytuliłam rodziców i zasiedliśmy do stołu

                                                     * * *

Powiedziałam Ether, że przez parę dni chcę odpocząć i oswoić się z nowymi funkcjami. Zaczęłam wstawać równo ze wschodem słońca, a po jego zachodzie byłam osłabiona i mniej aktywna niż za dnia. Mogłam kierować temperaturą na świecie i czułam w sobie nieustanne ciepło. Panowałam też nad ogniem, tylko musiałam jeszcze nad tym popracować, żeby nie było... żadnych incydentów z podpalaniem koszy na śmieci. Rodzice pozwolili mi zostać dwa tygodnie w domu. Do szkoły miałam iść w poniedziałek. Za dwa dni.

~ ~ ~

Leżeliśmy tuż obok siebie. Jego ciało obok mojego. Jego usta centymetr od moich. Czarne oczy Śmierci lśniły.

-Wybór należy do ciebie.- szepnął. Jego ciepły oddech owiał moją twarz. Podjęłam decyzję już dawno. Przysunęłam się bliżej nasze usta...

Gwałtownie usiadłam na łóżku, zegarek wskazywał północ. Westchnęłam, zdecydowanie za dużo o nim myślę ostatnio, zdradzieckie myśli. Na skraju materaca ktoś się poruszył. Chciałam krzyknąć gdy zorientowałam się iż to rozbawiony Deth.

- Co tu robisz?- spytałam niemrawo, oblewając się rumieńcem. Byłam szczęśliwa że chłopak nie widzi w ciemności

- Podziwiam sobie... twoje sny.- powiedział nonszalancko

Jak tak dalej pójdzie to moje policzki będą świecić intensywną czerwienią w ciemności.

- To tylko... moja chora wyobraźnia.

Podkuliłam nogi do piersi i objęłam je rękami.

-Ciekawi mnie twój wybór.

- Mówiłam to tylko...

-Twoja wyobraźnia dała ci wybór. Dla czego powiedziałaś tak?

-Nieważne.- szepnęłam

-Powiedz.

Pokręciłam głową, brązowe włosy zasłoniły mi twarz.

-Powiedz.-dalej naciskał

-Nie.- warknęłam

-Okej- westchnął jakby naprawdę tego żałował, ale nie dam mu niczego do nękania mnie- Jak się czujesz?

-Czemu pytasz?- spytałam zbita z pantałyku

-Jesteś teraz bardzo potężna. Musisz być silna. Nie możesz się poddać, wiele ludzi wtedy zginie.- powiedział już miałam tę głupią nadzieję że na prawdę się martwi.

- Wiem.- odwróciłam się żeby spojrzeć przez okno- Jest okej.

- Dajesz radę?- jednak nadzieja powróciła

- Martwisz się? Tak daje wszystko jest dobrze.

Zapadło milczenie. Wpatrywałam się teraz w Detha, a on we mnie.

- Czemu siedzisz ze mną? Przecież ludzie umierają cały czas

- Dusze poczekają.- odpowiedział niemrawo

- Olewasz je? To nie fair.

- Życie est nie fair. Też mam prawo do czau wolnego.- powiedział ostro, opamiętując się dodał zaczepnie - A dusze poczekają porozmawiają, zapoznają się...

Prychnęłam. Po chwili zastanowienia zaproponował

-Jeśli chcesz- zaczął powoli - To chodź ze mną. Odstawimy kilka dusz.

-Mogę?

- A czemu nie? Też po części jesteś Śmiercią. Tylko się ubierz.

Całkowicie zapomniałam w czym spałam, a spałam w kusej koszulce na ramiączkach i krótkich spodenkach. Nie pokazując po sobie, że przejmuję się obecnością Detha podeszłam do szafy. Ubrałam się ciągle czując na sobie jego palący wzrok D. 

-Jestem gotowa.- oznajmiłam

Przejechał spojrzeniem po bluzie z logiem jakiegoś zespołu i jeansach.

-A buty?

-Niepotrzebne.

Uśmiechnął się zadziornie,wyciągając dłoń.

-Chodźmy.

I tak oto dochodzimy do kolejnego rozdziału :D