Rozdział 2

Mama rozłączyła się pierwsza. Schowałam telefon do kieszeni.

- Muszę wracać. Dzięki za wyjaśnienia.

-Nie ma sprawy. Do zobaczenia - Ether wstała, a rodzeństwo poszło za jej przykładem.

Wybiegłam z ,,Lilii". Biegnąc sprintem do domu zastanawiałam się jak to możliwe, aby zwykłe... no może nie zwykłe nastolatki panują nad czymś takim jak czas, pogoda, zwierzęta i słońce. Kurcze to dość potężna władza. Po chwili byłam już na przedpokoju.

-Cześć... mamo.. już.. wróciłam. - Wysapałam usiłując złapać oddech.

- Wiesz jak się o ciebie martwiłam?! Żadnej wiadomości, informacji. -  była podenerwowana.

- Chciałam pogadać z Ether, ale dołączyli się Tim i Nima, no i się troszeczkę zasiedzieliśmy.

Tłumacząc się siedziałam z mamą w sypialni. Rodzicielka zaczęła na powrót prasować kolejne koszulki.

- Masz szlaban - oznajmiła kategorycznym tonem - na komórkę, komputer i telewizje, na tydzień.

- A nie mogę tego wymienić na mycie naczyń ??

- Kate !! Żadnych negocjacji! Do pokoju, odrabiać lekcje !

Spuściłam głowę i poszłam do siebie

~ ~ ~ ~ ~

Ten dzień nie zapisał się w mojej pamięci jako fajny. Wręcz przeciwnie.

Biologia i plastyka były normalne, na geografii Valter wskoczył na ławkę i robił za słońce, a historię i polski praktycznie przespałam.

Dzwonek obwieścił koniec ostatniej lekcji. Zabrałam plecak  i chciałam wyjść z budy, ale czyjaś ręka wciągnęła mnie do pracowni chemicznej.

- Jak mogłaś?! Miałaś nikomu nie mówić! Mojej rodzinie też!

Sony wyglądała przerażająco, wiedziałam że to się dla mnie dobrze nie skończy.

- O naszym poprzednim spotkaniu? Chciałam się tylko dowiedzieć, czy przypadkiem nie zwariowałam.

Odpowiedziałam zaskakująco opanowanym głosem.

- Wiesz jaką karę dostałam? Przez miesiąc nie zobaczę słańca! Przez miesiąc!

Zaczęła się do mnie zbliżać, ja się cofałam, aż za plecami poczułam szafkę z odczynnikami. W oczach Sony zobaczyłam ognistą furię.

- Najwyraźniej sobie zasłużyłaś.

Roześmiała się.

-Taka moja natura. Nic na to nie poradzisz, ty ani Ether. A teraz muszę dotrzymać pewnej obietnicy. Masz szczęście, że nie chcę mieć kłopotów i nie mogę pozwolić byś wrzeszczała.

Spróbowałam ją wyminąc, ale popchnęłą mnie mocno na szafkę. Szyba się rozleciała, upadłam na podłogę. Zobaczyłam jak moja ręka zaczyna się palić, a potem widziałam już tylko ciemność.

Unosiłam się  pod sufitem. Na dole płonęło moje ciało razem z szafką. Niewiele ze mnie zostało. Praktycznie zwęglone szczątki. Rozlane substancje podsyciły ogień.

Przez drzwi do sali przeniknął blady czarnowłosy chłopak. Miał na sobie czarny podkoszulek, i jeansy,też czarne, oraz zegarek. Był boso.

Powoli podchodził do tego, co ze mnie zostało. Dotarł do połowy sali i się zatrzymał. Wyrażnie mogłam dostrzec zawód w jego czarnych ja smoła oczach.

Drzwi otworzyły się nagle z hukiem.

Kopnęła je Nima, w ręku trzymała kubeł wody. Przebiegła PRZEZ chłopaka i szybko ugasiła ogień. Poczuła mrowienie w okolicach serca.

Zdążyłam jeszcze zauważyć, jak nieznajomy odchodzi , tym razem przez ścianę

~ ~ ~

- ... mogła ?! To potworne!

- Mam pomysł, wyślijmy ja na Marsa za karę !

- Hej, ktoś musi nam świecić! Brat przystopuj trochę!

- Ona ją prawie zabiła! Co ja gadam, ona ją zabiła!

- Cicho bądźcie obydwoje. Kate nic nie będzie. Chyba już nic jej nie jest.

Uniosłam powieki. Zobaczyłam trzy twarze: Ether, Nimy i Tima.

- No cześć- gardło mnie bolało i głos miałam strasznie zachrypnięty.

- Cześć - Tim pomógł mi usiąść.

- Jak się czujesz? -   zapytała Ether.

-Pić mi się chce.

Nima podała mi szklankę wody, wypiłam wszystko.

- Mam pytanie... Czemu nadal żyję?

Sytuacja wyglądała tak: Nima musiała zostać po lekcjach za to, że uwolniła chomika z klatki, na wolność.Gdy usłyszała zamieszanie, wyszła na korytarz i zobaczyła Sony oddalającą się szybkim krokiem.

Chwyciła wiadro woźnego, napełniła wodą gdyż poczuła swąd spalenizny i pobiegła na ratunek.

Teraz nowa rewelacja: Nima panuje nad zwierzętami, więc z łatwością może je leczyć. Człowiek też zwierzę, więc moje ciało zostało w trybie błyskawicznym zregenerowane. Nima okryła mnie fartuchem profesora (ciuchy spłonęły) i zadzwoniła do rodzeństwa aby pomogli przenieniećś moje ciało do ich domu.

Kiedy przełknęłam nową dawkę niecodziennych rewelacji zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu w którym się znajdowałam.

Byłam w salonie. Dominowała tu zieleń, z domieszką czerni. Kanapa na której leżałam, dwa fotele, owalny stół, telewizor na ścianie, kilka regałów z książkami i ozdobny żyrandol - i to wszystko mieściło się na dwudziestu pięciu metrach kwadratowych puchatego, zielonego dywanu.

Wiem że człowiek to nie zwierzę ale to był pomysł mojej przyjaciółki :D

 Pozdrawiam Clary