Rozdział 4

Słonce właśnie wchodziło rzucając cienie na drewnianą podłogę. 

To był tylko sen? 

Nie, to nie mógł być sen. 

Ale pamiętam coraz mniej szczegółów. Czym prędzej zapisałam, to co miałam w głowie na kartce papieru wyciągniętej z biurka Nimy. Jak się później okazało kartka to był, rysunek wiewiórki. Tak realistyczny, że prawie pogłaskałam zwierzątko. 

Szybko ubrałam się w ciuchy Etcher i schowałam kartkę do kieszeni. 

Alessia siedziała na kanapie i czytała gazete. Zawahałam się.

 - Eee ... dzień dobry

 - Och Kate. Wcześnie wstałaś. 

- Kwestia porannego wstawania do szkoły i przyzwyczajenia. 

Uśmiechnęła się. Miała w sobie takie coś, że nie mogłam jej nie ufać. Nie mogłabym, gdyby nie kartka w mojej kieszeni. 

- Etcher , Tim i Nima jeszcze nie wrócili? 

Tym pytaniem zmyłam jej uśmiech z twarzy. Westchnęła ciężko. 

- Nie, jeszcze nie. Co chcesz na śniadanie? 

- Proszę sobie nie robić kłopotu. Nie jestem głodna. 

Mimo to Alessia usmażyła mi omlety.

 - Coś cię martwi-zauważyła, gdy jadłam trzecią porcję. 

Jakby nie wiedziała o co chodzi.

 - To przez Sun i ... to wszystko. 

Zrozumiała o jake wszystko mi chodzi, ale wyglądała, jakby była smutna. Nie tylko z powodu wychowanków.

4 Dni później

 Drzwi wejściowe otworzyły się z trzaskiem. Alessia pobiegła przodem, bo ja zakrztusiłam się jajkiem. W końcu przestałam kaszleć. 

W salonie Etcher i Nima sadzały Tima na kanapie. Chłopak nie wyglądał dobrze. Trochę jakby nie kontaktował. Opiekunka położyła mu dłoń na czole.

 - Co się stało?-zapytałam. 

- Sony zrzuciła mu worek z cementem na głowę. I nie, nie jesteśmy nieśmiertelni, tylko trochę bardziej wytrzymali.

Wyjaśniła Etcher siadając obok brata. Była nieźle padnięta , podobnie jak jej siostra. Tim rozglądał się nie wiedząc gdzie jest. Ciekawe, czy wie, jak ma na imię.

 - A co u ciebie?- spytała Etcher

 - Nic się nie zmieniło, ale ... muszę wrócić do domu. Mama dostanie szału.

 - Jasne, zajmiemy się Timem. - zapewniła mnie Alessia. Skąd wiedziała, że o tym myślałam?- Twój plecak jest na górze. 

Na przedpokoju stało wielkie lustro. Na chwilę spojrzałam w jego stronę i ... wrzasnęłam. Znad pleców wystawały mi niewielkie skrzydełka. Prawe było białe a lewe czarne, na odwrót do moich oczu.

 Podkoszulek był w strzępach. Wcześniej tego nie zauważyłam, bo wszystko zasłaniały włosy. Teraz wyrażając szyję mogłam podziwiać pióra. Te z lewej delikatnie lśniły a, te po prawej miały złote końcówki. Naprawdę piękne ale nie chcę być wyrokiem natury!

 - Co się stało? - zobaczyłam w lustrze twarz Etcher

- Ooo ...

 - Czemu mam skrzydełka?! 

- N-nie wiem. Fajne są. 

- No może trochę. Ale jak się pokaże na ulicy? 

- Spróbuj je schować.

- Jak? 

- Próbuj. 

Skupiła się mówiąc w myślach: " ukryjcie się", ale nic z tego. Były tam nadal. 

- Pozostaje mi założyć pelerynę.

 - Spróbuj nimi poruszać. 

Spróbowałam i poczułam, jakbym miała dodatkowe mięśnie na plecach. Poczułam, że skrzydła zaczynają się ruszać.

 - I co ją mam teraz zrobić? Odlecieć?

 - Spokojnie - Etcher mnie przytulić, dotykając skrzydeł, co od raz

razu poczułam 

- Coś wymyślimy

 Podsumowując:

 1) Sony zwiała, a jeśli jej nie złapiemy, zrobi coś głupiego 

2) Tim nie wie kim jest i nie da się z nim dogadać, co utrudnia sprawę 

3) Wyrosły mi skrzydła, przez co nie mogę wrócić do domu

 4) Mama pewnie zawiadomiła policję, że porwali mnie koledzy z klasy. Podjęte środki 

1) Alessia usiłuje leczyć Tima 

2) Nima szuka Sony 

3) Etcher chce mi uciąć skrzydła 

4) Napisałam do mamy, że nic mi nie jest i później jej wszystko wytłumaczę. 

Na przed ostatni punk się nie zgodziłam. W końcu były częścią mnie, więc to tak jakby, chciała mi urwać głowę. 

- No to co robimy?- przyjaciółka odłożyła nożyce krawieckie na stół.

- Daj mi grubą bluzę z kapturem i dołączymy do Nimy .

 - To chyba najlepsze co możemy zrobić. 

Etcher nie znalazła bluzę, która zakryłaby skrzydła, więc wyciągnęła takową z dna szafy Tima.

 - Wkładaj- rzuciła mi ubranie, a ją zasłoniłam poparty podkoszulek. 

- To co idziemy? 

- Taa ...  nawet wiem dokąd. Pomachała niewielka wizytówką. 

- Dokąd?- zawołałam biegnąc za nią po schodach do korytarza.

 - Do wierszoklety. 

*** 

Etcher wyjaśniła mi po drodze, że "wierszokleta" to chłopak o imieniu Em, który układa wierszowane przepowiednie.

 - Tylko się nie śmiej z jego imienia. Lekarze myśleli z początku, że to dziewczyna, więc nazwali go Emma. Potem wyszło na jaw iż położny to schizofrenik. Mimowolnie zaśmiałam się. 

- Właśnie przed chwilą powiedziałam, że masz się nie śmiać 

- No wiem, przepraszam - stłumiłam chichot- Możesz mi powiedzieć jakie są możliwości Sun?

  - To dość skomplikowane. Jeśli słonce umrze, to razem z nim Sony. Jeśli Sony umrze, to słonce także. Oraz Sony może spowodować śmierć kontrolowaną. Zginie na własne życzenie, a słonce z nią. Może też spalić nas żywcem. 

- Nie jest to optymistyczna wizja.- stwierdziłam

 - Oj nie. Dlatego musimy ją znaleźć. 

Etcher zatrzymała się gwałtownie, a ją na nią wpadłam.

 - To tu. - oznajmiła

Wskazała na mosiężną tabliczkę na drzwiach najmniejszego domu jaki widziałam. Napis mówił: Emma Watkins. On serio ma damskie imię. Podeszłyśmy bliżej, a za drzwi doszły nas szepty i szelesty. Etcher zapukała. Hałasy ucichły, ale nikt nam nie otworzył. Spróbowała jeszcze raz. Nadal brak odpowiedzi. W końcu kopnęła drzwi. 

- Ja mu dam- wysyczała moja przyjaciółka z gradową miną.

 Deszcz zaczął padać na ulicy, ale my pozostałyśmy suche. Po piskliwych krzakach poznałam, że deszcz pada również WEWNĄTRZ domu. 

- Radzę odsunąć się od drzwi- powiedziała dziewczyna. 

Przesunęłam się trochę do tyłu. Drzwi otworzyły się z rozmachem. Dziewczyna, która z nich wypadł, miała na sobie " małą czarną" i rozmazany na twarzy makijaż. Po ruch włosach spływaja woda. Minęła nas i pobiegła ulicą. Potem pojawił się chłopak. Miał czarne oczy i włosy, był opalony i ubrany w biały podkoszulek i jeansy. Nad jego głową unosiła się niewielka czarną chmura z której padał deszcz

. - Etcher! Nie tęskniłem.

 - Emma! Ja też nie.

- Możesz zabrać to... coś?- machnął ręką w stronę chmurki, a ta walnęła w niego piorunem

- Serio? Piorun? Chcesz pomocy,czy nie?

Przepraszam że tak długo nic nie dodawałam, ale no cóż szkoła. 

Kolejny rozdział za tydzień :D